Bazen ''DUR''Mak Gerekir Hayatta.

 Hayat ne hızlı akıyor değil mi? Bazen kaptırıp gidiyoruz.Unutuyoruz kendimizi, nasıl biri olduğumuzu … En son ne zaman mutlu olduğumuzu bile hatırlamıyoruz.

Bende öyleydim.Kendimi hayata kaptırmıştım.Hedeflere,geleceğe… Kendimi o kadar dinlemiyordum ki nasıl biri olduğumu unutmuştum.Kalk ders yap eve gel tekrar ders bir şeyler oku ve yat.Tüm günüm böyle geçiyordu.Ben o zamanlar ki halimi bir robota benzetiyorum.Hiç kendini dinlemeden kendini mutlu etmeden yaşamak bir robot gibi yaşamaktan farksız benim gözümde.Sonra ne mi oldu,ben bir düştüm ve bir daha kalkamadım.Tabii ki psikolojimden bahsediyorum.Birden çok mutsuz,hiçbir şey yapmak istemeyen günde 12 saat uyumama rağmen yorgun  birine dönüştüm.Hiç istemediğim bir durumda hiç istemediğim bir hayattaydım sanki.Sanki başkaları için yaşıyor.Başkaları için yemek yiyor başkaları için iş yapıyordum.

Durum böyle olunca bir durdum ve düşündüm.Ben kimim ,ne yapıyorum ve ne yaptım.Neden böyle oldu diye uzun uzun düşündüm ve sorularımın cevabını buldum.Bazen insanlar kendilerini hayatın hızına kaptırabiliyor.Ve kendilerini durup da yoklamayı unutuyorlar.Kendimize nasılsın gerçekten nasılsın diye sormayı unutuyoruz.Kendi iç sesimizi dinlemeyi kendi içimize dönmeyi unutuyoruz.Sevdiğimiz şeyleri yapmaya ara veriyoruz yada unutuyoruz.Durum böyle olunca da gün geçtikçe robotlaşıyoruz.

Peki bunu fark ettikten sonra ben ne yaptım.

Bunları fark ettikten sonra bir iki gün her şeyi bıraktım sadece kendimi düşündüm.Ne yapıyorum ben , bundan sonra ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım.Sonra kendimi avuttum.Bazen böyle şeyler olabilir üzülme dedim kendime.Affettim kendimi, kendime ayıramadığım vakitler için özür diledim,telafi edeceğimi söyledim.Ve sonrasında sevdiğim şeyleri yapmaya başladım.Yazı yazdım, müzik dinledim, resim yaptım ve kendime söz verdim bunları aksatmayacağıma dair.

En önemlisi de durdum ve derin bir nefes aldım.